Το αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι το πρώην διεθνές αθηναϊκό αεροδρόμιο που υπηρέτησε τη χώρα για σχεδόν εξήντα χρόνια. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1938 στη περιοχή Χασάνι, με διάδρομο προσγειώσεως 1.800 μέτρων μετά από απαλλοτρίωση τμημάτων των τότε κοινοτήτων Κομνηνών και Ελληνικού. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όμως δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή του. Κατά την περίοδο της Γερμανο-Ιταλικής κατοχής επίσπευσαν οι Γερμανοί την επέκτασή του για δικούς τους σκοπούς. Αντίθετα η συμμαχική αεροπορία επεδίωξε να παρεμποδίσει τη συμπλήρωσή του με συνέπεια επί σειράς επιδρομών, κυρίως νυκτερινών βομβαρδισμών προς αποφυγή θυμάτων εκ των εργαζομένων εκεί Ελλήνων. Από τους βομβαρδισμούς εκείνους είχαν προκληθεί πολλές ζημιές ακόμη και στους παρακείμενους οικισμούς. Κατά την αποχώρησή τους όμως οι Γερμανοί κατέστρεψαν και υπονόμευσαν τους διαδρόμους του.

 

Μετά τη λήξη όμως του πολέμου οι ζημιές αυτές επιδιορθώθηκαν και το 1950 το αεροδρόμιο απέκτησε και δεύτερο διάδρομο με μήκος 2.250 μέτρα, ενώ ο πρώτος αυξήθηκε και αυτός στα 2.250 μέτρα. Το 1958 ο κύριος διάδρομος αυξήθηκε πάλι, με μήκος τα 3.000 μέτρα. Το 1969 εγκαινιάστηκε ο Ανατολικός Αεροσταθμός, ο οποίος είχε σχεδιαστεί από το γνωστό Φινλανδό αρχιτέκτονα Έρο Ζάρινεν. Τη δεκαετία του 1970 ο κυρίως διάδρομος επιμηκύνθηκε στα 3.500 μέτρα, ενώ το 1976 η Ελληνική Κυβέρνηση ανέθεσε σε Κοινοπραξία της Aeroports de Paris και του Αεροδρομίου της Φρανκφούρτης την επιλογή της κατάλληλης τοποθεσίας για τη μεταφορά του αεροδρομίου. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε τελικά ήταν τα Σπάτα, αλλά η κατασκευή αναβλήθηκε. Τη δεκαετία του 1990 το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε από 10 έως 12 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο.

Έπειτα από τον τερματισμό λειτουργίας του το 2001 παρέμεινε κλειστό, αν και ορισμένοι από τους χώρους του χρησιμοποιούνται, εκεί κατασκευάστηκε το αμαξοστάσιo του τραμ της Αθήνας και του ΟΑΣ. Υπάρχουν και τα απομεινάρια των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 - δύο γήπεδα μπέιζμπολ μεγάλης χωρητικότητας και το κέντρο Κανόε-Καγιάκ, ένα κλειστό γήπεδο και μία αίθουσα ξιφασκίας.